ไม่ว่าเวลาจะผ่านมากี่วันกี่เดือนกี่ปีผู้ที่มีอำนาจใน ศอฉ. หรือศูนย์อำนวยการบริหารราชการในสถานการณ์ฉุกเฉิน ซึ่งรับผิดชอบเหตุการณ์สลายการชุมนุมของประชาชนเมื่อปี 2553 ก็ยังยืนยันกระต่ายขาเดียวอยู่นั่นแล้วว่าการตัดสินใจใช้กำลังทหารเข้าสลายการชุมนุมของประชาชนในครั้งนั้น เป็นการกระทำที่ถูกต้องไล่เรียงกันมาตั้งแต่ระดับใหญ่ที่สุด (ในขณะนั้น) อย่าง นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะจนกระทั่งถึงผู้บัญชา การเหตุการณ์ตัวจริงอย่างนายสุเทพ เทือกสุบรรณและคนที่เป็นฟันเฟืองสำคัญอย่าง นายถวิล เปลี่ยนศรี อดีตเลขาธิการสภา ความมั่นคงแห่งชาติซึ่งเข้าใจได้ เพราะขณะที่นายถวิลเป็นข้าราชการคนแรกๆ ที่ถูกย้ายสลับตำแหน่งเมื่อรัฐบาลชุดปัจุบันเข้ามามีอำนาจ คดีความเรื่องผู้เสียชีวิตจากเหตุการณ์ดังกล่าว 98 ศพและผู้ได้รับบาดเจ็บพิการกว่า 2,000 รายของนายอภิสิทธิ์และนายสุเทพ ก็ใกล้ตัวเข้ามาทุกทีต้องไปให้การที่นั่นที่นี่ ไม่ว่าจะเป็นศาลหรือ ดีเอสไอ วันนี้อาจไปในฐานะพยาน แต่ไม่มีใครกล้ารับประกันว่าพรุ่งนี้หรือวันไหน ? สถานภาพ ? ของทั้งสองท่านนี้จะเปลี่ยนไป ฉะนั้น เมื่อตัดสินใจทำไปแล้วก็ต้องยืนกรานเอาไว้ให้ถึงที่สุด ว่าที่ตัดสินใจไป สั่งการไปนั้น ถูกต้องชอบธรรมแล้ว ตายเจ็บเท่าไหร่ ไม่ใช่เรื่องที่ ? ฉัน ? จะต้องไปสนใจ ใครบอกให้เดินผ่าน ? เขตกระสุนจริง ? เล่า เพราะทัศนคติที่เห็นชาวบ้านเป็นผักปลาเช่นนี้เอง ถึงเกิดเหตุการณ์ล้อมปราบ สั่งการให้ใช้อาวุธสงครามและกระสุนจริงขึ้นมาได้แต่หากเห็นว่าความคิดที่ว่านี้เป็น ? ทัศนคติอันตราย ? แล้วก็ต้องเห็นด้วยว่า วิธีการปกปิดบิดเบือนข้อเท็จจริงในอาชญากรรมที่เกิดขึ้นก็อันตรายไม่แพ้กันหรือยิ่งกว่า
