ทีมข่าว นปช.
21 เมษายน 2555
ดารุณี กฤตบุญญาลัย เผยนาทีชีวิตให้กับทีมข่าว นปช. ว่า ในวันเกิดเหตุ (27 มี.ค. 2555) เธอเพิ่งเดินทางกลับจากนิวยอร์คมาถึงท่าอากาศยานนานาชาติชิคาโกมิดเวย์ (ชิคาโก้) พร้อมกับเพื่อน (ขอสงวนชื่อ-นามสกุล) เพื่อเดินทางมาพักอาศัยที่บ้านของเพื่อน เวลาประมาณ 22.30 น.
ดารุณี เผยว่า เนื่องจากเวลานั้นเป็นเวลากลางคืน และด้วยความไม่คุ้นเคยกับสถานที่ (เธอเพิ่งอาศัยอยู่ในบ้านนี้เพียง 2 วันก่อนเดินทางไปนิวยอร์ค) ตอนที่เธอเดินเข้าบ้านของเพื่อน เธอวางกระเป๋าไว้ที่หน้าบันได ซึ่งอยู่ตรงหน้าบ้านทำให้เธอมองไม่เห็นบันได แม้ว่าจะเปิดไฟแล้วก็ตาม
ดารุณีเล่าอีกว่า ระหว่างนั้นเธอรีบเดินไปปิดประตู (ประตูแบบ 2 ชั้น) และรีบหันหลังกลับทำให้เธอสะดุดกระเป๋าจนตกบันได ซึ่งสูงถึง 11 ขั้นในลักษณะหัวทิ่มลง
ดารุณี เผยต่อว่า สาเหตุที่ทำให้เธอบาดเจ็บไม่ได้เกิดจากหัวที่ทิ่มลง แต่เกิดจากกระเป๋าของเธอซึ่งค่อนข้างหนักร่วงลงมากระแทกหน้าแข้ง และศีรษะของเธอจนทำให้เธอสลบ
ดารุณี กล่าวว่า เดชะบุญที่เพื่อนของเธออยู่ด้วยจึงรีบลงมาปลุกเธอจนฟื้น และรีบเรียกรถพยาบาลมารับตัวเธอไปรักษาที่โรงพยาบาล โดยเธอถูกสวมปลอกคอ และมัดติดกับเปลเพื่อป้องกันกระดูกหัก
ดารุณี เล่าว่า เธอถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันที แพทย์ฉายเอกซ์เรย์ศีรษะของเธอ ปรากฎว่าไม่เป็นอะไรจึงเย็บบาดแผลที่ศีรษะของเธอ
ดารุณี เผยอีกว่า สาเหตุที่กระดูกหน้าแข้งของเธอไม่หัก เพราะหน้าแข้งของเธอถูกดามด้วยโลหะไทเทเนี่ยมจากที่ก่อนหน้านี้เธอเคยกระดูกหักมาก่อนจึงทำให้หน้าแข้งของเธอมีเพียงรอยถลอกเท่านั้น
ดารุณี กล่าวติดตลกกับทีมข่าว นปช. ว่า เธอรีบออกจากโรงพยาบาลในตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น เพราะค่ารักษาที่นั่นแพงมาก เฉพาะค่ารถพยาบาลที่มารับตัวเธอก็ปาเข้าไป 700 ดอลล่าห์ (21,000 บาท) แม้ว่าจะนอนแค่คืนเดียว แต่ค่ารักษาสูงกว่า 100,000 บาท
หลังจากที่เธอออกจากโรงพยาบาล เพื่อนของเธอพาเธอกลับมารักษาตัวต่อที่บ้าน ระหว่างนั้นมีคนไทยในอเมริกาที่ทราบข่าวเข้ามาเยี่ยมเยียนเธออย่างไม่ขาดสาย
ดารุณี กล่าวต่อว่า เพื่อนของเธอแนะนำเธออย่าอุดอู้อยู่แต่ในบ้าน เพราะจะไม่เป็นผลดีต่อสุขภาพของเธอ เธอจึงออกจากบ้านเพื่อเดิยสายไปเปิดหมู่บ้านเสื้อแดงเมื่อวันที่ 4 เม.ย. 2555
ดารุณี เชื่อว่า สาเหตุที่เธอไม่เสียชีวิต เพราะบุญของคนเสื้อแดงคุ้มครองเธอ และบาดแผลของเธอหายอย่างรวดเร็วจนเกือบมองไม่เห็นบาดแผลบนศีรษะแล้ว
ดารุณี กล่าวว่า ตอนนี้เธอยังรู้สึกเจ็บที่หน้าแข็ง และศีรษะไม่มากหนัก และทิ้งท้ายว่า เธอเกือบตายในหน้าที่แล้ว
