คอลัมน์ ทิ้งหมัดเข้ามุม
คาดเชือก คาถาพัน
กลายเป็นว่าเวลาเคลื่อนไหวในโลกไซเบอร์ดูคึกคักกว่า
ออกมาสู่โลกจริงแล้วโหรงเหรงอย่างไรอยู่
ถึงจะมีท่านที่มาร่วมชุมนุมบางรายชูป้าย (ตั้งใจ) ให้สื่อมวลชนถ่ายรูปทำ ข่าวว่า
คราวหน้าจะมากันเป็นล้าน
ก็คงจะไม่มีใครยึดถือเป็นจริงเป็นจังอะไรนัก เผลอๆ จะขำเอานิดหน่อยด้วยซ้ำไป
เหมือนกับป้ายที่ประกาศตัวว่าบัดนี้"กองทัพประชาชน" ลุกขึ้นมาแล้ว เสร็จแล้วก็เลยเรียกหา"กองทัพจริงๆ" ให้ออกมาทำอะไรสักอย่างนั่นก็เหมือนกัน
อ่านปุ๊บก็อมยิ้มปั๊บ เข้าใจทันทีว่า
หมดมุข
อุตส่าห์ใช้สิทธิตามระบอบประชาธิปไตยเคลื่อนไหวทางการเมืองเพื่อต่อต้านรัฐบาลทั้งที ดันผ่าไปเรียกให้ทหารออกมาล้มระบอบประชา ธิปไตย
แล้วจะเอาน้ำหนัก เอาความน่าเชื่อถือที่ไหนไปดึงดูดคนส่วนใหญ่ให้เข้ามาร่วมด้วย
นี่คือปัญหาของกลุ่มที่ต่อต้านรัฐบาลแบบสุดลิ่มทิ่มประตูในปัจจุบัน
คือเคลื่อนไหวทุกอย่างด้วยความรู้สึก-อารมณ์ มากกว่าหลักการ เหตุผล และข้อเท็จจริง
จะไม่ชอบรัฐบาลทั้งที ก็ควรจะชี้แจงให้ได้ว่าไม่ชอบกันเพราะอะไร
เอ้า-ถ้ามีข้อกล่าวหาว่าทุจริต ไปช่วยกันคุ้ยหลักฐานมา
หาไม่ยากหรอก ถ้าร่วมมือร่วมใจ-และมีการทุริตจริง
ไม่ใช่ต่อต้านรัฐบาลเพราะ"ไม่ชอบทักษิณ" แล้วก็โมเมไปโน่นเลยว่าฝ่ายที่ไม่เห็นด้วยกับตนหรือคนที่หนุนรัฐบาล (แม้จะเป็นบางเรื่อง)
เป็นพวกล้มเจ้า
หมดกัน-หมดมุข
ยิ่งเคลื่อนไหวแนวนี้ต่อไปก็ยิ่งห่างจากคนส่วนใหญ่ออกไปทุกที
เพ้อฝันกันอยู่ในโลกไซเบอร์ ที่ผลัดกันเขียน เวียนกันอ่าน วานกันชมน่ะพอได้
แต่ไม่มีพลังในโลกที่เป็นจริง
